Een dagje bijkomen
Vandaag even een rustige dag. Mijn bovenbenen voelen als beton, mijn kuiten staan op springen en laat ik maar niet beginnen over mijn kont van op dat paard zitten... Even ontspannen een dagje de beentjes omhoog.
Ik zou eigenlijk vandaag naar David Gareji gaan, maar morgen is er weer een dag. Plannen gaan dus om en vandaag wordt het Kus-Tba, een meertje hier bij Tbilisi en vlakbij een Etnografisch Openluchtmuseum waar ook een festival schijnt te zijn.
Boek van Jeroen is mee en heb eindelijk de kans om wat te lezen. Probleem is alleen dat het zo lekker weg leest dat ik niet meer kan stoppen! Tegen de tijd dat ik toch echt een keer een sanitaire pauze in moet lassen, voel ik al dat mijn benen wat beginnen te tintelen, oh oh..
Het lijkt nog mee te vallen, maar het lijkt me verstandiger om te verhuizen naar het museum. Dat ligt lekker tussen de bomen en wat schaduw zou geen kwaad kunnen, lijkt me zo.
Dat even naar het museum lopen valt nog een beetje tegen. Het is wel dichtbij, maar ook enorm berg af. Mijn kuiten protesteren, maar ben al lang blijk dat het geen berg op is!!
Even wat rond gelopen over het museum terrein. Ziet er allemaal leuk uit, heeft wel iets weg van ons eigen openluchtmuseum, alleen staan hier alleen Georgische huizen van verschillende periodes en bevolkingsgroepen.
Er is vanavond ook een festival. Een band is aan het sound checken. Klink een beetje jazzy, wel lekker eigenlijk.
Dan nog maar wat verder de berg af, helemaal naar beneden om richting het centrum te gaan. Daar even een hapje eten en dan een beetje op tijd mijn nest in vanavond. David Gareji staat voor morgen echt op het plan.
Belooft weer een pittig klimmetje te worden en dit keer ligt het in een soort woestijn...
Inmiddels berggeit, nou ja, bergschildpad
Na een korte en wat moeizame nacht snel de jeep in en op naar Shatili. De weg is hier echt behoorlijk onbegaanbaar en met onze eigen auto, ondanks de 4x4 hadden we het zeker niet gered. We rijden een paar uur en dan zien we het ineens liggen.
Dit is echt met geen woorden te beschrijven en ook de foto's geven de schoonheid niet goed weer. Je vraagt je af hoe mensen zoiets moois ooit hebben kunnen maken in zo'n onherbergzaam gebied. Het laat zich misschien het best omschrijven als allemaal torentjes naast en boven elkaar gebouwd op een berghelling. Ik denk dat Lasha en ik er ongeveer een halfuur vanaf een kleine afstand naar hebben zitten staren. Met gemak had ik er de hele dag kunnen blijven zitten en Lasha denk ik ook. Ook hij is hier voor het eerst.
Onze chauffeur geeft terecht aan dat als we nog naar Kazbegi willen we echt nu wel moeten gaan. Met enige tegenzin stappen we dus de jeep weer in en maar gaan we ook het volgende avontuur tegemoet.
Terug naar beneden komen we een klein autootje tegen, hoe ze tot hier zijn gekomen is ons een groot raadsel, maar hoe ze het moeten gaan halen is ons een nog groter raadsel. Ik zal jullie de details besparen, maar 2 bochten later waren we er getuigen van dat ze het niet hebben gehaald. De chauffeur zei dat we niets voor ze konden betekenen behalve in Biso de juiste mensen informeren. Even slikken, maar waarschijnlijk heeft hij gelijk.
Omdat we nu met de auto naar Kazbegi moeten, rijden we een heel stuk om, flink wat uren extra in de auto dus, maar het zal me op dit moment allemaal een rotzorg zijn! Ik kan nog steeds niet bevatten wat ik net gezien heb en ook de natuur hier blijft geweldig.
Vlakbij Kazbegi gaan we lunchen, heerlijk aan een stroompje. Lasha zegt "geniet er nog maar even van, zo meteen wordt afzien". Ik lach, maar zie dat hij bloedserieus kijkt. SLIK, nu begin ik me toch enige zorgen te maken. Het oh zo ontspannende gekabbel van het water lijkt ineens een stuk onheilspellender te klinken.
Na de lunch weer de auto in voor het laatste stukje. Zodra we het stadje inrijden komen we op de plaats waar de jeep weer gewisseld zou moeten worden en inderdaad staat onze auto klaar, sleutel op de afgesproken plek. We bedanken de man die dit mogelijk heeft gemaakt, ik geef hem een klein bedrag (overlegd met Lasha wat kan en niet kan) en na lang aandringen accepteert hij het wat geëmotioneerd. Dan op naar de bestemming van de dag: Gergeti Trinity Church!
Al snel zien we het hoog boven op de berg liggen. Wat een uitzicht van hier beneden en wat een uitzicht moet het vanaf daarboven zijn. Volgens Lasha is het in de afgelopen 3 maanden dat hij hier geweest is nooit zulk mooi weer geweest. Dat maakt de klim zwaarder, maar het uitzicht veel mooier. We kunnen hiervandaan de top van Mount Kazbegi zien liggen en die lag de afgelopen maanden steeds in de wolken. Nu een bijna strak blauwe lucht.
Dan stel ik de vraag die toch al even in mijn hoofd rondspookt. Vanaf waar is de klim? Tot waar kunnen we met de auto. "Tot het einde van de straat, vanaf daar gaan we lopen" EHHHH loopt deze straat dan misschien een heeeeeel stuk omhoog?!?!?! "Nope"
Oh mijn god, nu zit de schrik er goed in. Dit wordt een hels karwei! Sterker nog, ik denk niet dat mij dit gaat lukken. Het huilen staat me dan ook nader dan het lachen. "OK, I'll try..." Lasha kijkt me bemoedigend aan en belooft me dat het ons gaat lukken. We doen het op mijn tempo. Hij geeft aan dat zijn record 30 minuten is (HOE DAN????) maar dat we over iets meer dan een uur op de top zullen staan. Dat klopt ongeveer. Dat "iets meer" werd ruim 2,5 uur (meer dan een uur). En we stonden niet op de top, ik hing uitgeput over een steen en Lasha lag gevloerd op de grond!
Komen we na ruim 3,5 uur zwoegen en bloed, zweet en tranen (letterlijk) voorbij de laatste bocht en zien we eindelijk ons doel liggen, met op een kleine 100mtr afstand tientallen auto's geparkeerd... Ik wist niet of ik moest lachen of huilen, maar mijn blik was voldoende om Lasha in een lachstuip van ruim 10 minuten te doen belanden. Mijn hartslag zit op 800 slagen per minuut en mijn benen zitten volledig in de kramp. Ik kan hem wurgen en zoenen tegelijk, maar heb er simpelweg de energie niet meer voor. Als straf mag hij me terug naar beneden dragen... Nu is het zijn beurt om moeilijk te kijken, voor we samen in de lach schieten.
Ik heb echt even nodig om bij te komen voor ik echt van al het moois kan genieten. Links van me ligt de top van Mount Kazbegi (5047mtr) en rechts ligt de kerk op een ontzettend mooi punt, uitkijkend over de omgeving. Na een kwartiertje kom ik weer bij mijn positieven en ben ik klaar voor de laatste klim naar de kerk.
Dit uitzicht is echt om nooit meer weg te gaan! Sowieso wordt de weg naar beneden straks een aanslag op mijn kuiten, maar wat een natuur, wat een bergen!
Voor ik de kerk binnen mag uiteraard weer even volledig aankleden en de bekende sloof om. Er staat een vrouw tegen me te gebaren alsof ik iets verkeerd doe, maar ik zou niet weten wat. Op het moment dat ik de kerk binnen wil gaan, komt er net een geestelijke naar buiten. Door de vrouw aan het twijfelen gebracht vraag ik toch of het zo goed is en ik krijg een goedkeurend knikje. Ben hier natuurlijk niet helemaal heen geklommen om vervolgens de mensen te beledigen. Toch opgelucht stap ik naar binnen.
Binnen is het zo donker dat mijn ogen even moeten wennen. Maar ook hier overal mooie schilderingen. Je komt gewoon ogen te kort.
Achter mij klinkt een kort gilletje. Er was een vrouw in een korte broek en een heel bloot hemdje de kerk binnengelopen, maar die werd er ook binnen no time weer uit gegooid. Even later was ze wel netjes aangekleed, maar ze kwam er niet zomaar meer in. Er moest eerst een flinke donatie gedaan worden.
Daarna buiten even een rondje rond de kerk. Ineens klinkt er een behoorlijk lawaai. Er worden blijkbaar een paar bergbeklimmers met eenhelikopterweer opgepikt. De heli draait een paar rondjes rond onze topvoor het lawaai weer afneemt. Blijft toch spectaculair.
Dan klinkt er lawaai van een ander soort. Er loopt een idioot te roken binnen het complex. Ook hij wordt naar buiten gegooid en deze man komt er dus niet meer in. Ik hoop voor hem dat hij met de auto was...
Na ruim een uur boven te zijn geweest volgt dan toch de afdaling. Ik spreek mijn kuiten nog even moed in. Ja, het dalen is makkelijker dan het klimmen, maar zo’n eind en zo steil... daar worden je benen ook niet vrolijk van. De mijne niet in ieder geval.
Maar eerlijk is eerlijk, het is alle moeite meer dan waard geweest. Nu even ergens wat eten en bedenken of we vanavond/nacht nog terug gaan rijden of niet.
In het stadje eten we een Georgische Borsjt en een bord met granen en varken, ik dan Lasha eet geen vlees. Uiteraard weer heerlijke tomatensalade erbij. Dit gaat afkicken worden terug in Nederland.
Na het eten besluiten we toch maar richting Tbilisi te rijden. Wordt nachtwerk, maar dan kunnen we morgen lekker uitslapen.
De eerste dag met de gids richting de bergen
Vandaag gaan we voor 2 of 3 dagen richting het noorden vertrekken. De plaatjes die ik heb gezien zijn echt geweldig, dus ik kan bijna niet wachten tot we vertrekken.
Georgië blijkt een land van uitslapen te zijn, want niets lijkt hier vroeg te beginnen. Ik zou rond 10 uur opgehaald worden door mijn gids Lasha. Maar we willen veel doen en ik wil de tijd hebben om het op mijn tempo te doen. Na enige overtuiging vertrekken we, als alles volgens plan verloopt om 7 uur. Eerst dus maar mijn spullen inpakken en uitchecken. Ontbijt in het hotel zit er niet in, maar gisteren in de super wat spullen gekocht. Ik kan gelukkig mijn bagage in het hotel laten staat, zodat ik niet alles hoef mee te zeulen.
Om 2 minuten over 7 meldt Lasha zich inderdaad. Een leuke vent van ik denk rond de dertig. Vrolijke kop, daar red ik me wel wat dagen mee. Nu maar hopen dat hij die dagen met mij ook overleefd.
Hij spreek Engels, nou ja, we kunnen elkaar begrijpen en al snel lullen en gebaren we elkaar de oren en ogen van de kop. Dit wordt wel gezellig!
We rijden de stad uit in ongeveer dezelfde richting als gisteren. Vertrekpunt is anders, maar we komen op dezelfde snelweg uit. De eerste stop is het Jvari klooster (5e-6e eeuw), hoog op de berg boven Mtskheta. Jvari betekent "Heilig Kruis".
Ik had een dunne lange sjaal meegenomen om over mijn schouder te kunnen dragen bij het bezoeken van de kerken, maar hij blijkt niet alleen over de schouders maar ook over het haar te moeten. Geen probleem uiteraard, zo gefikst.
Binnen in de kerk zie je het originele kruis staan, waar later de kerk overheen gebouwd is. Dit grote houten kruis staat boven een belangrijk punt, waar namelijk 2 grote rivieren samenkomen. De Aragvi vanuit het noorden en de Mtkvari (Koera) vanuit het zuidwesten. Erg mooi en buiten zien we onze volgende stop al liggen in Mtskheta, de vroegere hoofdstad van Georgië.
De volgende stop is Svetitskhoveli. Een geweldige kathedraal uit de 11de eeuw gebouwd in opdracht van wat men noemt de belangrijkste Koning van Georgië. Hier was in 337 oorspronkelijk een andere tempel gebouwd die de komst van het christendom markeerde. Volgens Lasha van binnen absoluut de mooiste kerk in Georgië. Het koningshuis is hier in het verleden gekroond en begraven, dus ik ben benieuwd.
Sjaal gaat weer om en de eerste stappen naar binnen worden gezet. Vanwege de donkerte moeten je ogen even wennen, maar voor ik was gewend, werd ik al weer naar buiten gebonjourd door een geestelijke. Ik had wel braaf mijn sjaal goed om, maar een broek aan. Buiten uit een bak een soort sloof getrokken en die om moeten doen als rok, daarna mocht ik meteen weer naar binnen.
En binnen is het echt de moeite van zo'n rare schort waard. Wat een pracht! Overal mooie Fresco's en iconen. Vooral de muur/plafondschildering van Jezus is waanzinnig mooi. Ik heb er een foto van gemaakt, maar die doet hem echt geen eer aan. Dit moet je echt zelf beleven, dus zet maar op die bucketlist!
Ik loop nog even een stukje door Mtskheta terwijl Lasha de auto gaat halen en naar de andere kant van de stad rijdt. Daar pikt hij me weer op.
Collega's: sla de volgende zin over... Het begint inmiddels goed heet te worden dus de airco in de Outlander is wel weer even lekker.
Ik zal lang niet al mijn foto's online gooien, want dan worden jullie helemaal gek, maar wat een geweldige natuur! Hoe verder we naar het noorden reizen, hoe ruwer de natuur wordt en hoe hoger de bergen. Volgende stop is Ananuri, een fort uit de 17de eeuw aan de rand van een groot stuwmeer. De elektriciteitscentrale aan de zuidkant van het meer maakt genoeg stroom aan voor het hele land.
Binnen de muren van het fort staan 2 kerken, waarvan we er een kunnen bekijken, een toren en een waterbron. Zeker de moeite waard, maar vooral het uitzicht over het meer maakt het bijzonder.
Even boven Ananuri stoppen we om te lunchen. In een soort achtertuin kunnen we bestellen van de kaart. Nu heb ik inmiddels mijn eerste woordjes Georgisch onder controle, maar dit gaat me nog net iets te ver. Lasha vraagt waar ik zin in heb. Het is bloedheet, heb helemaal geen honger, maar weet dat ik wel iets moet eten. Iets van soep of salade lijkt me lekker. Qua drinken wordt er een lokale frisdrank besteld. KNAL groen! Nadat Lasha me verzekerd heeft dat ik niet in de Hulk verander, waag ik me eraan. Ik zou zeggen, een beetje vreemd, maar zeker lekker!
Niet veel later wordt er voor een heel leger aan voedsel uitgerukt. Een heerlijke salade van tomaat en komkommer. Ooit geweten dat er ook daadwerkelijk rode tomaten bestaan? Hier wel en lekker dat ze zijn!! Verder een groot bord met stukken brood en een bord met enorme stinkkaas. Geloof me, ik ruik slecht, maar hier was geen ontkomen aan. Wat een lucht!!
Lekker wat salade gegeten en ook de kaas met brood geproefd. Best OK, beetje vergelijkbaar met de kleinere stukjes kaas bij het ontbijt in het hotel. Kwam er daarna ook nog een Georgische pizza. Een soort pizza die aan 2 kanten gebakken is met kaas in het midden. Echt lekker, maar na twee stukken zit ik bom en bom vol. Een beetje schaamtevol kijk ik Lasha aan. Hoe kunnen we zoveel eten laten staan. Ik bedoel, het was lekker maar echt veel te veel. Zegt die grapjas "maak je geen zorgen, de soep komt er zo aan" SOEP?!?! Die komt echt via mijn oren naar buiten, mijn god. En inderdaad niet veel later een bak soep met waanzinnig veel vlees. En Lasha is vegetariër, dus het komt allemaal op mij aan.
Een half uur later heb ik toch nog ruimte gevonden voor een hap of 3 of 4, maar meer gaat er echt niet in. Na een snel toiletbezoek, na het zien van het gat in de grond sloot mijn blaas zich spontaan hermetisch af, konden we weer op pad.
Hoger en hoger de bergen in. Vooral de bruggen die we tegen komen zijn wat lastig begaanbaar, maar voor de rest rijdt het prima door. Het probleem van de bruggen is niet dat ze gammel zijn of zo, maar blijkbaar is het asfalt daar iets koeler. Op iedere brug ligt niet alleen een kudde koeien midden op de weg, er ligt ook centimeters hoog aan vlaai.
We rijden door Gudauri, hier een beroemd en bekend skiresort, om daarna te stoppen bij een heel mooi mozaïek. Een soort monument uit het Sovjet tijdperk wat op een hele mooie uitkijkpunt hoog in de bergen staat. Ik heb al moeite op deze hoogte met het kleine stalen hekje, maar er zit een of andere idioot ergens op een soort los rotsblok, hoog boven een afgrond.
Bij de stalletjes verkopen ze hier iets wat op kaarsvet of zo lijkt, in een soort druipvorm. In Mtskheta tijdens mijn wandeling had ik ze ook al gezien, maar nu kan ik aan Lasha vragen wat het is. Het blijken noten in druivensap te zijn. Niks geen kaarsvet maar voedsel.
Niet hier hoog in de bergen, maar op de lagere stukken wel, zie je heel veel wijngaarden en druiven. Ze rijgen de noten blijkbaar aan een touwtje. De druiven die persen ze en van het grootste deel maken ze wijn, maar een klein deel houden ze apart en koken ze tot een soort dik sap. De noten worden daar voor een halfuurtje ingehangen en voilá! Het is goedkoop om te maken, voedzaam, maar ook erg lang houdbaar. Blijkbaar blijft het maanden goed, dus vooral soldaten kregen het mee.
Na Gudauri beginnen we aan een afdaling en gaan we richting de slaapplaats voor vanavond Juta. Ook voor Lasha een nieuwe plaats, dus kunnen we mooi samen ontdekken. We slaan een weggetje in en al snel rijden we weer hoog in de bergen, op een ontzettend smal pad van losse stenen, maar vooral veel kuilen en gaten. We komen een kind tegen en vragen of dit de juiste weg is, alsof we hadden kunnen keren... We blijken gelukkig goed te zitten en Juta ligt nog een kilometer of 15 verderop. Kruisje slaan dus en blijven lachen.
Na weer een flink gat te hebben geraakt, zie ik het meest geweldige bord ooit: "Road works ahead, sorry for the inconvenience". Als dit niet inconvenient genoeg is!! Lasha vraagt waarom ik lach, hij had het bord niet gezien omdat hij druk op de kuilen aan het letten was. Hij begint ook te lachen, maar wel een beetje als een boer met kiespijn, hij maakt zich vooral zorgen om de auto.
Als je denkt dat het bijna niet erger kan qua weg, wordt altijd het tegendeel bewezen. Het lachen in Lasha nu wel echt vergaan, maar het is gelukkig maar een klein stukje. Daarna hobbelen we weer verder en komen bij ons hotel voor de nacht aan.
Het hotel ligt aan een flinke stoom water, geeft een heerlijk geluid. Ik gooi mijn tas even op mijn kamer en heb lekker even de tijd voor mijn boek, of eigenlijk Jeroen zijn boek!
We eten pas over een uur of 3, dus ik kleed me snel om en plof even lekker in de zon, langs het water met mijn boek. Morgen wordt en intensieve dag met een hele flinke hike van een paar uur, dus enige vorm van moed verzamelen en energiebesparen is op zijn plaats. Terwijl ik lekker aan het water zit, gaat Lasha nog even zijn bene strekken. Ik heb ontspannen mee kunnen rijden, maar voor hem was vooral dat laatste stuk intensief. Binnen een kwartier is hij terug en roept iets naar me vanaf de andere kant van het water. Ik versta "Shatili", maar verder niets. Shatili is een geweldige mooie plek in Georgië, maar ik moest kiezen tussen Kazbegi en Shatili. Ik ben hier gewoon niet lang genoeg.
In het dorp is hij aan de praat geraakt met een man uit Biso. Een dorp waar je hiervandaan alleen lopend of te paard kan komen. De man heeft blijkbaar aangeboden dat we mee mogen. Hij kan 2 extra paarden regelen en vanaf Biso kunnen we dan morgen naar Shatili met een jeep! Wow, change of plans!
Als we de watervallen skippen, nu snel beslissen en morgen vroeg naar Shatili vertrekken, kunnen we Kazbegi ook nog halen. Duivels dilemma dus ineens weg. Zou het echt gaan lukken om beiden te zien?
We moeten een deel van onze spullen hier achterlaten in Juta. Ook onze auto. Vanuit Biso krijgen we de jeep waarmee we ook naar Kazbegi rijden morgen en iemand anders rijdt de Outlander daar dan naar toe. Lasha kijkt even te twijfelen, maar ook hij heeft dit nog nooit gedaan en is in voor het avontuur. Een kwartier later zitten we te paard!
Ik heb echt geen idee hoe lang we op de paarden hebben gezeten, maar ik schat een uur of 5. Ik was helemaal stijf na aankomst in Biso en moest ongeveer van het paard getakeld worden. De zon is al even onder en het laatste stuk was flink koud, maar wow wat een trip. We hadden een soort van haast, om zo ver mogelijk te komen terwijl het nog licht was, dus er waren niet echt kodak-momentjes, maar zit voor altijd in mijn geheugen gegrift. Maak je maar geen zorgen. Hier gaan jullie me nog te vaak over horen...
We duiken nu heel snel onze "bedden" in. We slapen bij deze man thuis op de grond, maar het zal me op dit moment een rotzorg zijn. Morgen weer heel vroeg eruit. Nu eerst proberen om wat te slapen.
Welterusten!
PS: deel 2 komt zo ook...
Vandaag de eerste echte dag in Georgië!
Was rond 7 uur wakker en heb eerst de gordijnen maar eens opengetrokken. Het was gisteren al donker toen ik aankwam en ik zit 6 hoog op een hoek. Moest ongeveer 180° uitzicht hebben en was dus wel nieuwsgierig.
Dat ik aan een groot verkeersplein zit, was geen verrassing. Dat had ik al gezien met boeken. Tuurlijk hoor je auto’s, maar heb er geen seconde minder van geslapen.
Aan de andere kant van de rivier zou het zwemstation ongeveer moeten liggen. Het is lastig te zien met het blote oog, maar ook lastig na inzoomen op de camera. Toch lijkt het alsof ik het zwembad kan zien liggen. Maandag als de races gaan starten, zullen we echt weten of het inderdaad het bad is.
Wat foto’s gemaakt, lekker gedoucht en toen naar het ontbijt, of niet... Was iets over half 8 en het ontbijt gaat blijkbaar pas om 8 uur open. Dan maar even hangen in de lounge, meteen tijd om te bedenken wat ik wil gaan doen vandaag. Vanaf morgen ga ik een paar dagen met een gids op pad, dus wil iets enigszins in de buurt doen. Niet al te intensief, want dat zal de trip met de gids al worden.
Tijdens het ontbijt, wat overigens prima was, besloten vandaag dan maar naar Gori te gaan. Er schijnen verschillende bussen te gaan, maar lijkt me ook leuk om met zo’n super oude trein te gaan. Ik heb er al verschillende gezien en ze staan echt op mijn to-do lijstje!
Ontbijt was een buffet met van alles en nog wat. Uiteindelijk maar 2 sneetjes brood gegeten en een gepocheerd ei. Lekker bakje koffie en iets wat werd “verkocht” als vers sap, maar het overduidelijk niet was.
Even de juiste spullen pakken en op richting treinstation. Het metrostation wat ik gisteren had kunnen gebruiken ligt inderdaad direct om de hoek. Gisteren al langs het Centraal Station gekomen met de metro, dus daar is geen metrokaart voor nodig, al heb ik hem voor de zekerheid wel even van internet geplukt en op mijn telefoon gezet.
Bij het Centraal Station uitgestapt. Je zou zeggen een Centraal Station dat vind je dan zo, maar niets was minder waar. Wel een druk plein met allemaal marktkramen en kleine stadsbusjes. Uiteraard geen hond die Engels spreekt, wat het eigenlijk alleen maar leuker maakt. Na een keer of die een grote hit van G. Meeuwis te hebben opgevoerd, snapte dan toch iemand wat ik zocht. Heeft me netjes de juiste kant op gewezen na eerst nog even een poging me een mini-rokje te verkopen. Aangezien zijn grootste maat vermoedelijk net om mijn linker dij paste, werd die poging snel gestaakt.
Op het Centraal Station stond één trein, meer dood dan levend. Binnen bij het ticket office bleek dat de eerste trein naar Gori pas weer aan het einde van de middag zou gaan. Dan toch maar een paar haltes terug met de Metro en op zoek naar de juiste bus.
De juiste bus was snel gevonden, de juiste prijs was even onderhandelen, maar helemaal klaar om naar Gori te gaan. Gori is een kleine stad, eigenlijk niet de moeite waard, ware het niet dat Jozef Stalin daar geboren is. Er staat dus een Stalin Museum dat de moeite waard blijkt te zijn. Van de vele taxichauffeurs die je proberen uit de bus te trekken inmiddels ook begrepen dat er iets anders in de buurt is dat de moeite waard is, iets met Up... en dan iets ingewikkelds. In Gori straks dus even proberen uit te vinden. :-)
In een busje vol met locals, blijk de enige te zijn die naar Gori gaat, de stad door richting snelweg. Het grappige is dat de meeste grote wegen door de stand 4 banen hebben, en zodra je op de snelweg komt wordt het twee-baans. Alhoewel, er staan 2 banen getekend, maar de Georgiërs laten zich daar niet door tegenhouden.
Het is een rit van ik denk een uur, misschien anderhalf uur of zo. Was zo aan het opgaan in de omgeving dat ik daar eigenlijk niet op heb gelet. Na iedere bocht in de weg verandert het landschap. Super mooi om te zien. Hier en daar een oud Fort of een ander oud gebouw.
In Gori aangekomen is het Museum niet te missen. Ik word door de chauffeur recht voor de deur de bus uit geknikkerd. Het Stalin Museum, ik ben benieuwd.
Nou om eerlijk te zijn stelt het als museum niet heel veel voor. Vooral veel foto’s en documenten waar zijn handtekening onder staan. Maar het verhaal van de gids, een dame in mijn geval, had ik in geen miljoen jaar willen missen, ondanks dat ik er super ongemakkelijk van werd!
In het museum wordt uitgelegd wat een geweldig man die Jozef Stalin wel niet was. Voor de deur staat een soort mausoleum gebouwd over wat ooit zijn geboortehuis is geweest, zegt men. Nou heb ik toch wel iets opgestoken bij geschiedenis en heb ik er daarna ook nog weleens over gelezen, maar voor zover bij mij bekend, staat Stalin echt hoog in de top 3 van grootste idioten/schurken of hoe je het ook mag noemen van de vorige eeuw. Misschien zelfs wel nog boven onze Duitse buur.
Er wordt vol trots uitgelegd dat Stalin 6 keer naar Siberië is verbannen en daarvan 5x is ontsnapt. De laatste keer is hij vrijgelaten. Iemand vroeg geïnteresseerd op welke manier hij wist te ontsnappen. Vrij duidelijk antwoord, waarna de dame meteen doorliep naar de volgende zaal: “Lenin”. Weer een mysterie opgelost...
Nadat zijn zoon gevangen was genomen door Hitler werd er door de Duitsers een ruil voorgesteld zodat hij weer vrij kon komen. Het antwoord van Stalin. “Ik ga geen uitzonderingen maken omdat het toevallig mijn zoon is, dit kan een ieder overkomen in tijden van oorlog”. De gids: “Wat een geweldig man, hè!”. Nou, laten we zeggen, daar zijn de meningen wat over verdeeld...
Helemaal aan het einde in een klein kamertje waar ook foto’s hangen uit een recent verleden, waarop nog gevolgen van de oorlog zijn te zien, wordt er tussen neus en lippen door gezegd dat er natuurlijk ook wat slachtoffers zijn gevallen. Ze zegt geschat een stuk of 800.000. Nou daar mag volgens de westerse berekeningen minimaal één 0 achter en vermoedelijk zelfs 2 nullen, als je de hongersnoden en de oorlogsslachtoffers meetelt, al zijn die misschien niet allemaal Stalin direct aan te rekenen.
Nog even langs het treinstel dat buiten staat. Dit was de persoonlijke trein van Stalin, waarmee hij al zijn reizen aflegde. Daarna toe aan een kopje koffie om even bij te komen van dit alles.
Bakje koffie gedronken en toen maar op zoek gegaan naar iemand die mij iets kon vertellen over Up-nog-iets. Overigens best onhandig als je elf geen idee hebt wat het is en waar het ligt, laat staan naam kunt onthouden. Maar bij een soort taxiplaats waar niemand Engels spreekt lijken ze te snappen wat ik bedoel, nu ik zelf nog. Er wordt even onderhandeld over de prijs. Schijnt een flink stuk rijden te zijn, begrijp ik uit zijn bewegingen. Eerste bod is 30 Lari voor een enkele reis. Uiteindelijk wordt het 20 Lari voor een retour waarbij hij maximaal anderhalf uur op mij blijft wachten. Ben nu al benieuwd wat het is!
Mooie route, de natuur wordt steeds ruwer. We lijken een rivier/beekje te volgen dat we een aantal keer oversteken. Onderweg wijst hij nog uitgebreid naar een bord met Artemi Sioni erop en doet vervolgens steeds zijn duim omhoog. Blijkbaar ook de moeite waard. Dan wijst hij na een half uur of zo omhoog. Boven tegen een bergwand lijken een soort grotten zichtbaar. Van ver af al indrukwekkend. Nu ben ik helemaal nieuwsgierig!
Aangekomen bij de site blijkt het Uplistsikhe te heten.
Uplistsikhe staat op de wereld erfgoedlijst van UNESCO en met recht. Het blijkt een geweldige Cave Town te zijn die ontstaan is tussen de 6eeeuw voor Chr. en de eerste eeuw na Chr. Er is ruim 40.000 m² Shida Qalaqi te bezichtigen. Ongeveer de helft van wat het ooit geweest moet zijn.
En de naam begint ook met recht met UP, want het is een flinke klim en klauter klus om daar te komen. Heel af en toe stat er een hekje of is er bij de te steile stukken iets van een trap geplaatst, maar het overgrote klim je zo over de kale rotsen. Maar die klim is echt meer dan de moeite waard!!!
Ik wil eigenlijk niet meer naar beneden. Aan de ene kant omdat het hier boven zo geweldig is en aan de andere kant omdat de tocht naar beneden mij toch enige angstinboezemt. Niet alleen trekt dezwaartekracht vrij hard aan mij, maar ik ben ook redelijk onhandig aangelegd en laat dat nou op dit moment even niet zo handig zijn... Maar de zon brandt als een gek en ik verkleur in razend tempo, dus ik zal er toch aan moeten gaan beginnen.
Heel wat zweet druppels later ben ik dan toch beneden. Gewoon braaf met beide voetjes aan de grond,zonderal te raretaferelen. Op naar de taxi en weer terug naar Gori. Mooi even de tijd om bij te komen vanalle indrukken tijdens de reis.
Ilja staat inderdaad nog netjes te wachten en na een snelle sanitaire stop stappen we weer in. Bij het bordje van Artemi Sioni stopt hij op nieuw en lijkt hij aan te geven dat het toch echt de moeite waard is. Hij wil er heen rijden zonder dat ik er extra voor hoef te betalen (toch niet voldoende afgedongen...).
Ik denk dat het bijna een half uur rijden was. Echt wat meer de bergen door, nog iets ruigerterrein. Langs vele wijngarden en oude vervallen huisjes. Ineens stopt hij en wijst hij naar een prachtig gebouw hoogboven op een berg. Iets in mij denkt, oh oh toch niet weer zo’n klauter tocht? Maar het blijkt alleen een stop zodat ik een mooie foto kan maken. Daarna rijden we langs het Artemi klooster, ook erg mooi, om vervolgens bij een schitterende oude kerk te stoppen. Het staat helemaal in de steigers, van binnen en van buiten. Maar vooral aan de binnenkant zitten waanzinnigmooie“fresco’s”, weeteven niet hoe ik ze anders moet noemen en staat een oud vrouwtje hoog op de steiger de werken te restaureren. We branden wat kaarsjes en maken ons weer op voor de weg terug. Ik ben blij dat Ilja me hier toch min of meer mee naar toe heeft gesleept.
Even genieten nog van de route terug naar Gori. Snel nog even langs het Kasteel van Gori. Onder het mom van nu we er toch zijn, maar het haalt het echt niet bij Uplistsikhe.
Weer op zoek naar een busje terug naar Tbilisi. Op naar het hotel om even bij te komen van deze mooie dag. Vanavond lekker makkelijk een hapje doen in het hotel en toch een beetje op tijd naar bed. Vandaag was iets intensiever dan gepland, maar had het voor geen goud willen missen.
Vanaf morgen ben ik een paar dagen met de gids op pad richting het noorden tot aan vlak bij de Russische grens. We komen net niet in zuid-Ossetië, maar vond het wel zo veilig om dat stuk met een gids te toen. Iemand die de taal spreekt. Vorige week nog hebben de Russen hier wat grenspaaltjes verspijkerd, dus een beetje voorzichtigheid kan geen kwaad.
Ik kan met mijn ipad niet op de blog en een laptop mee op hike lijkt me ook weer wat overdreven, dus ik meld me vrijdag of zaterdag weer. Hangt af van hoe het weer is en de reis verloopt.
Voor straks:welterusten!!
Een dag onderweg
Vanmorgen de wekker maar vroeg gezet, want van inpakken is gisteren niets gekomen. Wel uitgebreid na zitten denken over alles wat mee moest, maar was volledig blanco en de koffer bleef leeg op 1 boek na.
Wilde rond 8 uur de trein richting Schiphol hebben, dus wekkertje om 6 uur gezet. Even onder de douche en een fatsoenlijke bak koffie. Kijken of er nu wel inpakinspiratie naar boven komt.
In een kwartier tijd toch maar de koffer gevuld, zelfs er nog aan gedacht om een jas klaar te leggen. Die heb ik in Nederland eigenlijk nooit aan en met 35 graden in Tbilisi zal het daar ook niet nodig zijn, maar ga natuurlijk eerst een paar dagen rondreizen en onder andere ook de Hoge Kaukassus is en daar zal het boven op de berg best lekker zijn met een jas.
Toch nog maar een extra kop koffie naar binnen, god mag weten hoe die straks in het vliegtuig smaakt. Binnen is binnen. En terwijl ik nog even van mijn laatst bakkie zat te genieten, vergat ik de tijd en miste ik de trein van 8 uur. Dan maar half 9.
Prima op tijd op Schiphol, nog even gekeken of ik al kon inchecken voor de aansluitende vlucht. Dat was thuis niet gelukt, maar kon hier ook nog niet. De vluchten waren vandaag met Air France, dus overstappen in Parijs en de tweede Air France vlucht werd uitgevoerd door Georgia Airways.
Moet echt even gezegd worden: wat een TOP verandering bij de douane met die nieuwe scankasten. Gaat in moordend tempo en heb echt niet lang hoeven wachten.
Eerste vlucht vertrok met een minuutje of 10 vertraging, omdat er wat koffers afgeladen moesten worden. Passagiers waren niet op komen dagen. Ik had in Parijs maar een uur en een kwartier om over te stappen en dus ook nog in te checken. Hoopte dus dat we de vertraging nog konden inhalen en dat gebeurde gelukkig!
In Parijs naar de Transfer balie om daar te informeren over hoe in te checken voor die volgende vlucht. Mooie balie, alleen geen personeel... Inmiddels op de borden gevonden dat de vlucht zou vertrekken van Terminal 2D, wat een flink eind lopen bleek. Nou, maak van dat lopen maar rennen, op uiteraard de grootste schoenen die je bij je hebt (zo onhandig in je bagage). In mijn geval dus wandelschoenen voor de hike in de bergen. Probeer je maar niet voor te stellen hoe dat er uit zag, want dan slaap je waarschijnlijk slechtJ
Uiteindelijk ruim op tijd bij de incheckbalie (lees: 1 minuut voordat hij sloot). De dame daar kreeg het ook niet heel makkelijk voor elkaar, maar uiteindelijk begon er een apparaat te puffen en te steunen en kwam er een boarding pass naar buiten.
Nog een keer door de douane, gelukkig heel rustig. IETS ouderwetser dan op Schiphol, maar duurde ook niet lang gelukkig. Heel veel tijd om naar de gate te komen was er ook niet, een heel dichtbij was gate D62 nou ook weer niet!
Voor we konden vertrekken werd er heel wat afgebeld door de dames achter de balie. Telefoontje hier, telefoontje daar, maar de bus kwam toch voorrijden. Ons vliegtuig stond ergens midden op het platform. Bij het vliegtuig aangekomen mochten de haringen nog niet meteen uit de ton. Nadat de stewardess een keer of 100 had geroepen “NO Smokey Smokey, 2 minutes, NO Photo Photo” werd duidelijk wat er aan de hand was. Eerst een politiewagen, daarna een busje. Blijkbaar was het voor 2 man tijd het land te verlaten, want die werden met een hoop tegenstribbel het vliegtuig in gewieberd. Een aangezien mijn Engels niet zo heel erg goed is.. foto”s worden vanavond geüpload.
Aan het vliegtuig was te zien dat Tbilisi al helemaal klaar is voor de EYOF. Het aftellen is begonnen en alles is inmiddels versierd.
Prima vlucht, maar lang... Dat boek zat dus als eerste in mijn tas, maar wel de verkeerde. Die was inmiddels ingecheckt en zat ergens in de buik van het vliegtuig. Ruim 4,5 uur vliegen, dus had wel enigszins op iets van een filmpje of zo gerekend, maar er was niets aan entertainment aan boord, behalve een hoogblonde stewardess die 3x tijdens een vlucht struikelde over haar eigen voeten.
De maaltijd was verrassend. Alles wat er wat minder aantrekkelijk uitzag, smaakte eigenlijk juist lekker en andersom. Vooral de koffie na... Snel vergeten!
Na het landen moesten de boefjes even blijven wachten en konden wij snel van boord. Ook de douane ging met een vloek en een zucht, letterlijk. Meneer was midden in een flirt met zijn collega en stelde onze komst niet zo heel erg op prijs. Ging daardoor wel extra snel.
Mensen die mij inmiddels een beetje beter kennen, weten dan dat ik het leuk vind om juist niet met een taxi of zo naar het hotel te gaan, maar met een lokale trein of bus of wat dan ook. Werd in dit geval een super grappig busje. Ik had bijna het idee dat ik weer terug was in de bus in Eger. Net zo oud, maar van de buitenkant was deze veel leuker!
Of die buschauffeur ook een rijbewijs had weet ik niet, maar aan het geluid van de tandjes te horen, hield hij niet zo van schakelen. Bus ging richting centrum, dat was alvast een goed begin. Na een halfuurtje hadden we een halte bij een metrostation en ik wist dat mijn hotel vlak nij de metro lag. Op dus naar een volgens avontuur.
Nou is normaal zo’n metro vrij gemakkelijk. Je kiest de juiste kleur lijn, kijkt waar je eventueel moet overstappen en hoppa. Bij stap 1 ging het eigenlijk al mis. Nergens een kaart te vinden van de metrolijnen. Gelukkig op dit station maar 1 lijn, met uiteraard 2 richtingen, maar met een beetje handen en voeten waren we daar zo uit. In ieder geval de juiste kant op en dan maar in de metro op de kaart even verder kijken. Of niet!! Ook daar helemaal niets te vinden.
Op hoop van zegen maar een aantal stops blijven zitten. We kwamen langs het centrale station en dat had ik thuis een paar weken geleden gezien op een kaart. Zat dus nog goed. Paar haltes verder werd de straatnaam omgeroepen van mij hotel. TOP!!
Uiteindelijk bleek het eigenlijk een halte verder te zijn. Straat was goed, maar was nog een kilometer of 2 lopen.
Maar inmiddels ingecheckt hier. Lekker even wat gedronken en gedoucht. Zo lekker mijn bedje in. Morgen weer een lange dag te gaan. Waarheen? Geen idee, dat beslis ik morgen bij het ontbijt wel.
Welterusten!