Vandaag gaan we voor 2 of 3 dagen richting het noorden vertrekken. De plaatjes die ik heb gezien zijn echt geweldig, dus ik kan bijna niet wachten tot we vertrekken.

Georgië blijkt een land van uitslapen te zijn, want niets lijkt hier vroeg te beginnen. Ik zou rond 10 uur opgehaald worden door mijn gids Lasha. Maar we willen veel doen en ik wil de tijd hebben om het op mijn tempo te doen. Na enige overtuiging vertrekken we, als alles volgens plan verloopt om 7 uur. Eerst dus maar mijn spullen inpakken en uitchecken. Ontbijt in het hotel zit er niet in, maar gisteren in de super wat spullen gekocht. Ik kan gelukkig mijn bagage in het hotel laten staat, zodat ik niet alles hoef mee te zeulen.

Om 2 minuten over 7 meldt Lasha zich inderdaad. Een leuke vent van ik denk rond de dertig. Vrolijke kop, daar red ik me wel wat dagen mee. Nu maar hopen dat hij die dagen met mij ook overleefd.

Hij spreek Engels, nou ja, we kunnen elkaar begrijpen en al snel lullen en gebaren we elkaar de oren en ogen van de kop. Dit wordt wel gezellig!

We rijden de stad uit in ongeveer dezelfde richting als gisteren. Vertrekpunt is anders, maar we komen op dezelfde snelweg uit. De eerste stop is het Jvari klooster (5e-6e eeuw), hoog op de berg boven Mtskheta. Jvari betekent "Heilig Kruis".

Ik had een dunne lange sjaal meegenomen om over mijn schouder te kunnen dragen bij het bezoeken van de kerken, maar hij blijkt niet alleen over de schouders maar ook over het haar te moeten. Geen probleem uiteraard, zo gefikst.

Binnen in de kerk zie je het originele kruis staan, waar later de kerk overheen gebouwd is. Dit grote houten kruis staat boven een belangrijk punt, waar namelijk 2 grote rivieren samenkomen. De Aragvi vanuit het noorden en de Mtkvari (Koera) vanuit het zuidwesten. Erg mooi en buiten zien we onze volgende stop al liggen in Mtskheta, de vroegere hoofdstad van Georgië.

De volgende stop is Svetitskhoveli. Een geweldige kathedraal uit de 11de eeuw gebouwd in opdracht van wat men noemt de belangrijkste Koning van Georgië. Hier was in 337 oorspronkelijk een andere tempel gebouwd die de komst van het christendom markeerde. Volgens Lasha van binnen absoluut de mooiste kerk in Georgië. Het koningshuis is hier in het verleden gekroond en begraven, dus ik ben benieuwd.

Sjaal gaat weer om en de eerste stappen naar binnen worden gezet. Vanwege de donkerte moeten je ogen even wennen, maar voor ik was gewend, werd ik al weer naar buiten gebonjourd door een geestelijke. Ik had wel braaf mijn sjaal goed om, maar een broek aan. Buiten uit een bak een soort sloof getrokken en die om moeten doen als rok, daarna mocht ik meteen weer naar binnen.

En binnen is het echt de moeite van zo'n rare schort waard. Wat een pracht! Overal mooie Fresco's en iconen. Vooral de muur/plafondschildering van Jezus is waanzinnig mooi. Ik heb er een foto van gemaakt, maar die doet hem echt geen eer aan. Dit moet je echt zelf beleven, dus zet maar op die bucketlist!

Ik loop nog even een stukje door Mtskheta terwijl Lasha de auto gaat halen en naar de andere kant van de stad rijdt. Daar pikt hij me weer op.

Collega's: sla de volgende zin over... Het begint inmiddels goed heet te worden dus de airco in de Outlander is wel weer even lekker.

Ik zal lang niet al mijn foto's online gooien, want dan worden jullie helemaal gek, maar wat een geweldige natuur! Hoe verder we naar het noorden reizen, hoe ruwer de natuur wordt en hoe hoger de bergen. Volgende stop is Ananuri, een fort uit de 17de eeuw aan de rand van een groot stuwmeer. De elektriciteitscentrale aan de zuidkant van het meer maakt genoeg stroom aan voor het hele land.

Binnen de muren van het fort staan 2 kerken, waarvan we er een kunnen bekijken, een toren en een waterbron. Zeker de moeite waard, maar vooral het uitzicht over het meer maakt het bijzonder.

Even boven Ananuri stoppen we om te lunchen. In een soort achtertuin kunnen we bestellen van de kaart. Nu heb ik inmiddels mijn eerste woordjes Georgisch onder controle, maar dit gaat me nog net iets te ver. Lasha vraagt waar ik zin in heb. Het is bloedheet, heb helemaal geen honger, maar weet dat ik wel iets moet eten. Iets van soep of salade lijkt me lekker. Qua drinken wordt er een lokale frisdrank besteld. KNAL groen! Nadat Lasha me verzekerd heeft dat ik niet in de Hulk verander, waag ik me eraan. Ik zou zeggen, een beetje vreemd, maar zeker lekker!

Niet veel later wordt er voor een heel leger aan voedsel uitgerukt. Een heerlijke salade van tomaat en komkommer. Ooit geweten dat er ook daadwerkelijk rode tomaten bestaan? Hier wel en lekker dat ze zijn!! Verder een groot bord met stukken brood en een bord met enorme stinkkaas. Geloof me, ik ruik slecht, maar hier was geen ontkomen aan. Wat een lucht!!

Lekker wat salade gegeten en ook de kaas met brood geproefd. Best OK, beetje vergelijkbaar met de kleinere stukjes kaas bij het ontbijt in het hotel. Kwam er daarna ook nog een Georgische pizza. Een soort pizza die aan 2 kanten gebakken is met kaas in het midden. Echt lekker, maar na twee stukken zit ik bom en bom vol. Een beetje schaamtevol kijk ik Lasha aan. Hoe kunnen we zoveel eten laten staan. Ik bedoel, het was lekker maar echt veel te veel. Zegt die grapjas "maak je geen zorgen, de soep komt er zo aan" SOEP?!?! Die komt echt via mijn oren naar buiten, mijn god. En inderdaad niet veel later een bak soep met waanzinnig veel vlees. En Lasha is vegetariër, dus het komt allemaal op mij aan.

Een half uur later heb ik toch nog ruimte gevonden voor een hap of 3 of 4, maar meer gaat er echt niet in. Na een snel toiletbezoek, na het zien van het gat in de grond sloot mijn blaas zich spontaan hermetisch af, konden we weer op pad.

Hoger en hoger de bergen in. Vooral de bruggen die we tegen komen zijn wat lastig begaanbaar, maar voor de rest rijdt het prima door. Het probleem van de bruggen is niet dat ze gammel zijn of zo, maar blijkbaar is het asfalt daar iets koeler. Op iedere brug ligt niet alleen een kudde koeien midden op de weg, er ligt ook centimeters hoog aan vlaai.

We rijden door Gudauri, hier een beroemd en bekend skiresort, om daarna te stoppen bij een heel mooi mozaïek. Een soort monument uit het Sovjet tijdperk wat op een hele mooie uitkijkpunt hoog in de bergen staat. Ik heb al moeite op deze hoogte met het kleine stalen hekje, maar er zit een of andere idioot ergens op een soort los rotsblok, hoog boven een afgrond.

Bij de stalletjes verkopen ze hier iets wat op kaarsvet of zo lijkt, in een soort druipvorm. In Mtskheta tijdens mijn wandeling had ik ze ook al gezien, maar nu kan ik aan Lasha vragen wat het is. Het blijken noten in druivensap te zijn. Niks geen kaarsvet maar voedsel.

Niet hier hoog in de bergen, maar op de lagere stukken wel, zie je heel veel wijngaarden en druiven. Ze rijgen de noten blijkbaar aan een touwtje. De druiven die persen ze en van het grootste deel maken ze wijn, maar een klein deel houden ze apart en koken ze tot een soort dik sap. De noten worden daar voor een halfuurtje ingehangen en voilá! Het is goedkoop om te maken, voedzaam, maar ook erg lang houdbaar. Blijkbaar blijft het maanden goed, dus vooral soldaten kregen het mee.

Na Gudauri beginnen we aan een afdaling en gaan we richting de slaapplaats voor vanavond Juta. Ook voor Lasha een nieuwe plaats, dus kunnen we mooi samen ontdekken. We slaan een weggetje in en al snel rijden we weer hoog in de bergen, op een ontzettend smal pad van losse stenen, maar vooral veel kuilen en gaten. We komen een kind tegen en vragen of dit de juiste weg is, alsof we hadden kunnen keren... We blijken gelukkig goed te zitten en Juta ligt nog een kilometer of 15 verderop. Kruisje slaan dus en blijven lachen.

Na weer een flink gat te hebben geraakt, zie ik het meest geweldige bord ooit: "Road works ahead, sorry for the inconvenience". Als dit niet inconvenient genoeg is!! Lasha vraagt waarom ik lach, hij had het bord niet gezien omdat hij druk op de kuilen aan het letten was. Hij begint ook te lachen, maar wel een beetje als een boer met kiespijn, hij maakt zich vooral zorgen om de auto.

Als je denkt dat het bijna niet erger kan qua weg, wordt altijd het tegendeel bewezen. Het lachen in Lasha nu wel echt vergaan, maar het is gelukkig maar een klein stukje. Daarna hobbelen we weer verder en komen bij ons hotel voor de nacht aan.

Het hotel ligt aan een flinke stoom water, geeft een heerlijk geluid. Ik gooi mijn tas even op mijn kamer en heb lekker even de tijd voor mijn boek, of eigenlijk Jeroen zijn boek!

We eten pas over een uur of 3, dus ik kleed me snel om en plof even lekker in de zon, langs het water met mijn boek. Morgen wordt en intensieve dag met een hele flinke hike van een paar uur, dus enige vorm van moed verzamelen en energiebesparen is op zijn plaats. Terwijl ik lekker aan het water zit, gaat Lasha nog even zijn bene strekken. Ik heb ontspannen mee kunnen rijden, maar voor hem was vooral dat laatste stuk intensief. Binnen een kwartier is hij terug en roept iets naar me vanaf de andere kant van het water. Ik versta "Shatili", maar verder niets. Shatili is een geweldige mooie plek in Georgië, maar ik moest kiezen tussen Kazbegi en Shatili. Ik ben hier gewoon niet lang genoeg.

In het dorp is hij aan de praat geraakt met een man uit Biso. Een dorp waar je hiervandaan alleen lopend of te paard kan komen. De man heeft blijkbaar aangeboden dat we mee mogen. Hij kan 2 extra paarden regelen en vanaf Biso kunnen we dan morgen naar Shatili met een jeep! Wow, change of plans!

Als we de watervallen skippen, nu snel beslissen en morgen vroeg naar Shatili vertrekken, kunnen we Kazbegi ook nog halen. Duivels dilemma dus ineens weg. Zou het echt gaan lukken om beiden te zien?

We moeten een deel van onze spullen hier achterlaten in Juta. Ook onze auto. Vanuit Biso krijgen we de jeep waarmee we ook naar Kazbegi rijden morgen en iemand anders rijdt de Outlander daar dan naar toe. Lasha kijkt even te twijfelen, maar ook hij heeft dit nog nooit gedaan en is in voor het avontuur. Een kwartier later zitten we te paard!

Ik heb echt geen idee hoe lang we op de paarden hebben gezeten, maar ik schat een uur of 5. Ik was helemaal stijf na aankomst in Biso en moest ongeveer van het paard getakeld worden. De zon is al even onder en het laatste stuk was flink koud, maar wow wat een trip. We hadden een soort van haast, om zo ver mogelijk te komen terwijl het nog licht was, dus er waren niet echt kodak-momentjes, maar zit voor altijd in mijn geheugen gegrift. Maak je maar geen zorgen. Hier gaan jullie me nog te vaak over horen...

We duiken nu heel snel onze "bedden" in. We slapen bij deze man thuis op de grond, maar het zal me op dit moment een rotzorg zijn. Morgen weer heel vroeg eruit. Nu eerst proberen om wat te slapen.

Welterusten!

PS: deel 2 komt zo ook...