Na een korte en wat moeizame nacht snel de jeep in en op naar Shatili. De weg is hier echt behoorlijk onbegaanbaar en met onze eigen auto, ondanks de 4x4 hadden we het zeker niet gered. We rijden een paar uur en dan zien we het ineens liggen.

Dit is echt met geen woorden te beschrijven en ook de foto's geven de schoonheid niet goed weer. Je vraagt je af hoe mensen zoiets moois ooit hebben kunnen maken in zo'n onherbergzaam gebied. Het laat zich misschien het best omschrijven als allemaal torentjes naast en boven elkaar gebouwd op een berghelling. Ik denk dat Lasha en ik er ongeveer een halfuur vanaf een kleine afstand naar hebben zitten staren. Met gemak had ik er de hele dag kunnen blijven zitten en Lasha denk ik ook. Ook hij is hier voor het eerst.

Onze chauffeur geeft terecht aan dat als we nog naar Kazbegi willen we echt nu wel moeten gaan. Met enige tegenzin stappen we dus de jeep weer in en maar gaan we ook het volgende avontuur tegemoet.

Terug naar beneden komen we een klein autootje tegen, hoe ze tot hier zijn gekomen is ons een groot raadsel, maar hoe ze het moeten gaan halen is ons een nog groter raadsel. Ik zal jullie de details besparen, maar 2 bochten later waren we er getuigen van dat ze het niet hebben gehaald. De chauffeur zei dat we niets voor ze konden betekenen behalve in Biso de juiste mensen informeren. Even slikken, maar waarschijnlijk heeft hij gelijk.

Omdat we nu met de auto naar Kazbegi moeten, rijden we een heel stuk om, flink wat uren extra in de auto dus, maar het zal me op dit moment allemaal een rotzorg zijn! Ik kan nog steeds niet bevatten wat ik net gezien heb en ook de natuur hier blijft geweldig.

Vlakbij Kazbegi gaan we lunchen, heerlijk aan een stroompje. Lasha zegt "geniet er nog maar even van, zo meteen wordt afzien". Ik lach, maar zie dat hij bloedserieus kijkt. SLIK, nu begin ik me toch enige zorgen te maken. Het oh zo ontspannende gekabbel van het water lijkt ineens een stuk onheilspellender te klinken.

Na de lunch weer de auto in voor het laatste stukje. Zodra we het stadje inrijden komen we op de plaats waar de jeep weer gewisseld zou moeten worden en inderdaad staat onze auto klaar, sleutel op de afgesproken plek. We bedanken de man die dit mogelijk heeft gemaakt, ik geef hem een klein bedrag (overlegd met Lasha wat kan en niet kan) en na lang aandringen accepteert hij het wat geëmotioneerd. Dan op naar de bestemming van de dag: Gergeti Trinity Church!

Al snel zien we het hoog boven op de berg liggen. Wat een uitzicht van hier beneden en wat een uitzicht moet het vanaf daarboven zijn. Volgens Lasha is het in de afgelopen 3 maanden dat hij hier geweest is nooit zulk mooi weer geweest. Dat maakt de klim zwaarder, maar het uitzicht veel mooier. We kunnen hiervandaan de top van Mount Kazbegi zien liggen en die lag de afgelopen maanden steeds in de wolken. Nu een bijna strak blauwe lucht.

Dan stel ik de vraag die toch al even in mijn hoofd rondspookt. Vanaf waar is de klim? Tot waar kunnen we met de auto. "Tot het einde van de straat, vanaf daar gaan we lopen" EHHHH loopt deze straat dan misschien een heeeeeel stuk omhoog?!?!?! "Nope"

Oh mijn god, nu zit de schrik er goed in. Dit wordt een hels karwei! Sterker nog, ik denk niet dat mij dit gaat lukken. Het huilen staat me dan ook nader dan het lachen. "OK, I'll try..." Lasha kijkt me bemoedigend aan en belooft me dat het ons gaat lukken. We doen het op mijn tempo. Hij geeft aan dat zijn record 30 minuten is (HOE DAN????) maar dat we over iets meer dan een uur op de top zullen staan. Dat klopt ongeveer. Dat "iets meer" werd ruim 2,5 uur (meer dan een uur). En we stonden niet op de top, ik hing uitgeput over een steen en Lasha lag gevloerd op de grond!

Komen we na ruim 3,5 uur zwoegen en bloed, zweet en tranen (letterlijk) voorbij de laatste bocht en zien we eindelijk ons doel liggen, met op een kleine 100mtr afstand tientallen auto's geparkeerd... Ik wist niet of ik moest lachen of huilen, maar mijn blik was voldoende om Lasha in een lachstuip van ruim 10 minuten te doen belanden. Mijn hartslag zit op 800 slagen per minuut en mijn benen zitten volledig in de kramp. Ik kan hem wurgen en zoenen tegelijk, maar heb er simpelweg de energie niet meer voor. Als straf mag hij me terug naar beneden dragen... Nu is het zijn beurt om moeilijk te kijken, voor we samen in de lach schieten.

Ik heb echt even nodig om bij te komen voor ik echt van al het moois kan genieten. Links van me ligt de top van Mount Kazbegi (5047mtr) en rechts ligt de kerk op een ontzettend mooi punt, uitkijkend over de omgeving. Na een kwartiertje kom ik weer bij mijn positieven en ben ik klaar voor de laatste klim naar de kerk.

Dit uitzicht is echt om nooit meer weg te gaan! Sowieso wordt de weg naar beneden straks een aanslag op mijn kuiten, maar wat een natuur, wat een bergen!

Voor ik de kerk binnen mag uiteraard weer even volledig aankleden en de bekende sloof om. Er staat een vrouw tegen me te gebaren alsof ik iets verkeerd doe, maar ik zou niet weten wat. Op het moment dat ik de kerk binnen wil gaan, komt er net een geestelijke naar buiten. Door de vrouw aan het twijfelen gebracht vraag ik toch of het zo goed is en ik krijg een goedkeurend knikje. Ben hier natuurlijk niet helemaal heen geklommen om vervolgens de mensen te beledigen. Toch opgelucht stap ik naar binnen.

Binnen is het zo donker dat mijn ogen even moeten wennen. Maar ook hier overal mooie schilderingen. Je komt gewoon ogen te kort.

Achter mij klinkt een kort gilletje. Er was een vrouw in een korte broek en een heel bloot hemdje de kerk binnengelopen, maar die werd er ook binnen no time weer uit gegooid. Even later was ze wel netjes aangekleed, maar ze kwam er niet zomaar meer in. Er moest eerst een flinke donatie gedaan worden.

Daarna buiten even een rondje rond de kerk. Ineens klinkt er een behoorlijk lawaai. Er worden blijkbaar een paar bergbeklimmers met eenhelikopterweer opgepikt. De heli draait een paar rondjes rond onze topvoor het lawaai weer afneemt. Blijft toch spectaculair.

Dan klinkt er lawaai van een ander soort. Er loopt een idioot te roken binnen het complex. Ook hij wordt naar buiten gegooid en deze man komt er dus niet meer in. Ik hoop voor hem dat hij met de auto was...

Na ruim een uur boven te zijn geweest volgt dan toch de afdaling. Ik spreek mijn kuiten nog even moed in. Ja, het dalen is makkelijker dan het klimmen, maar zo’n eind en zo steil... daar worden je benen ook niet vrolijk van. De mijne niet in ieder geval.

Maar eerlijk is eerlijk, het is alle moeite meer dan waard geweest. Nu even ergens wat eten en bedenken of we vanavond/nacht nog terug gaan rijden of niet.

In het stadje eten we een Georgische Borsjt en een bord met granen en varken, ik dan Lasha eet geen vlees. Uiteraard weer heerlijke tomatensalade erbij. Dit gaat afkicken worden terug in Nederland.

Na het eten besluiten we toch maar richting Tbilisi te rijden. Wordt nachtwerk, maar dan kunnen we morgen lekker uitslapen.