Was rond 7 uur wakker en heb eerst de gordijnen maar eens opengetrokken. Het was gisteren al donker toen ik aankwam en ik zit 6 hoog op een hoek. Moest ongeveer 180° uitzicht hebben en was dus wel nieuwsgierig.

Dat ik aan een groot verkeersplein zit, was geen verrassing. Dat had ik al gezien met boeken. Tuurlijk hoor je auto’s, maar heb er geen seconde minder van geslapen.

Aan de andere kant van de rivier zou het zwemstation ongeveer moeten liggen. Het is lastig te zien met het blote oog, maar ook lastig na inzoomen op de camera. Toch lijkt het alsof ik het zwembad kan zien liggen. Maandag als de races gaan starten, zullen we echt weten of het inderdaad het bad is.

Wat foto’s gemaakt, lekker gedoucht en toen naar het ontbijt, of niet... Was iets over half 8 en het ontbijt gaat blijkbaar pas om 8 uur open. Dan maar even hangen in de lounge, meteen tijd om te bedenken wat ik wil gaan doen vandaag. Vanaf morgen ga ik een paar dagen met een gids op pad, dus wil iets enigszins in de buurt doen. Niet al te intensief, want dat zal de trip met de gids al worden.

Tijdens het ontbijt, wat overigens prima was, besloten vandaag dan maar naar Gori te gaan. Er schijnen verschillende bussen te gaan, maar lijkt me ook leuk om met zo’n super oude trein te gaan. Ik heb er al verschillende gezien en ze staan echt op mijn to-do lijstje!

Ontbijt was een buffet met van alles en nog wat. Uiteindelijk maar 2 sneetjes brood gegeten en een gepocheerd ei. Lekker bakje koffie en iets wat werd “verkocht” als vers sap, maar het overduidelijk niet was.

Even de juiste spullen pakken en op richting treinstation. Het metrostation wat ik gisteren had kunnen gebruiken ligt inderdaad direct om de hoek. Gisteren al langs het Centraal Station gekomen met de metro, dus daar is geen metrokaart voor nodig, al heb ik hem voor de zekerheid wel even van internet geplukt en op mijn telefoon gezet.

Bij het Centraal Station uitgestapt. Je zou zeggen een Centraal Station dat vind je dan zo, maar niets was minder waar. Wel een druk plein met allemaal marktkramen en kleine stadsbusjes. Uiteraard geen hond die Engels spreekt, wat het eigenlijk alleen maar leuker maakt. Na een keer of die een grote hit van G. Meeuwis te hebben opgevoerd, snapte dan toch iemand wat ik zocht. Heeft me netjes de juiste kant op gewezen na eerst nog even een poging me een mini-rokje te verkopen. Aangezien zijn grootste maat vermoedelijk net om mijn linker dij paste, werd die poging snel gestaakt.

Op het Centraal Station stond één trein, meer dood dan levend. Binnen bij het ticket office bleek dat de eerste trein naar Gori pas weer aan het einde van de middag zou gaan. Dan toch maar een paar haltes terug met de Metro en op zoek naar de juiste bus.

De juiste bus was snel gevonden, de juiste prijs was even onderhandelen, maar helemaal klaar om naar Gori te gaan. Gori is een kleine stad, eigenlijk niet de moeite waard, ware het niet dat Jozef Stalin daar geboren is. Er staat dus een Stalin Museum dat de moeite waard blijkt te zijn. Van de vele taxichauffeurs die je proberen uit de bus te trekken inmiddels ook begrepen dat er iets anders in de buurt is dat de moeite waard is, iets met Up... en dan iets ingewikkelds. In Gori straks dus even proberen uit te vinden. :-)

In een busje vol met locals, blijk de enige te zijn die naar Gori gaat, de stad door richting snelweg. Het grappige is dat de meeste grote wegen door de stand 4 banen hebben, en zodra je op de snelweg komt wordt het twee-baans. Alhoewel, er staan 2 banen getekend, maar de Georgiërs laten zich daar niet door tegenhouden.

Het is een rit van ik denk een uur, misschien anderhalf uur of zo. Was zo aan het opgaan in de omgeving dat ik daar eigenlijk niet op heb gelet. Na iedere bocht in de weg verandert het landschap. Super mooi om te zien. Hier en daar een oud Fort of een ander oud gebouw.

In Gori aangekomen is het Museum niet te missen. Ik word door de chauffeur recht voor de deur de bus uit geknikkerd. Het Stalin Museum, ik ben benieuwd.

Nou om eerlijk te zijn stelt het als museum niet heel veel voor. Vooral veel foto’s en documenten waar zijn handtekening onder staan. Maar het verhaal van de gids, een dame in mijn geval, had ik in geen miljoen jaar willen missen, ondanks dat ik er super ongemakkelijk van werd!

In het museum wordt uitgelegd wat een geweldig man die Jozef Stalin wel niet was. Voor de deur staat een soort mausoleum gebouwd over wat ooit zijn geboortehuis is geweest, zegt men. Nou heb ik toch wel iets opgestoken bij geschiedenis en heb ik er daarna ook nog weleens over gelezen, maar voor zover bij mij bekend, staat Stalin echt hoog in de top 3 van grootste idioten/schurken of hoe je het ook mag noemen van de vorige eeuw. Misschien zelfs wel nog boven onze Duitse buur.

Er wordt vol trots uitgelegd dat Stalin 6 keer naar Siberië is verbannen en daarvan 5x is ontsnapt. De laatste keer is hij vrijgelaten. Iemand vroeg geïnteresseerd op welke manier hij wist te ontsnappen. Vrij duidelijk antwoord, waarna de dame meteen doorliep naar de volgende zaal: “Lenin”. Weer een mysterie opgelost...

Nadat zijn zoon gevangen was genomen door Hitler werd er door de Duitsers een ruil voorgesteld zodat hij weer vrij kon komen. Het antwoord van Stalin. “Ik ga geen uitzonderingen maken omdat het toevallig mijn zoon is, dit kan een ieder overkomen in tijden van oorlog”. De gids: “Wat een geweldig man, hè!”. Nou, laten we zeggen, daar zijn de meningen wat over verdeeld...

Helemaal aan het einde in een klein kamertje waar ook foto’s hangen uit een recent verleden, waarop nog gevolgen van de oorlog zijn te zien, wordt er tussen neus en lippen door gezegd dat er natuurlijk ook wat slachtoffers zijn gevallen. Ze zegt geschat een stuk of 800.000. Nou daar mag volgens de westerse berekeningen minimaal één 0 achter en vermoedelijk zelfs 2 nullen, als je de hongersnoden en de oorlogsslachtoffers meetelt, al zijn die misschien niet allemaal Stalin direct aan te rekenen.

Nog even langs het treinstel dat buiten staat. Dit was de persoonlijke trein van Stalin, waarmee hij al zijn reizen aflegde. Daarna toe aan een kopje koffie om even bij te komen van dit alles.

Bakje koffie gedronken en toen maar op zoek gegaan naar iemand die mij iets kon vertellen over Up-nog-iets. Overigens best onhandig als je elf geen idee hebt wat het is en waar het ligt, laat staan naam kunt onthouden. Maar bij een soort taxiplaats waar niemand Engels spreekt lijken ze te snappen wat ik bedoel, nu ik zelf nog. Er wordt even onderhandeld over de prijs. Schijnt een flink stuk rijden te zijn, begrijp ik uit zijn bewegingen. Eerste bod is 30 Lari voor een enkele reis. Uiteindelijk wordt het 20 Lari voor een retour waarbij hij maximaal anderhalf uur op mij blijft wachten. Ben nu al benieuwd wat het is!

Mooie route, de natuur wordt steeds ruwer. We lijken een rivier/beekje te volgen dat we een aantal keer oversteken. Onderweg wijst hij nog uitgebreid naar een bord met Artemi Sioni erop en doet vervolgens steeds zijn duim omhoog. Blijkbaar ook de moeite waard. Dan wijst hij na een half uur of zo omhoog. Boven tegen een bergwand lijken een soort grotten zichtbaar. Van ver af al indrukwekkend. Nu ben ik helemaal nieuwsgierig!

Aangekomen bij de site blijkt het Uplistsikhe te heten.

Uplistsikhe staat op de wereld erfgoedlijst van UNESCO en met recht. Het blijkt een geweldige Cave Town te zijn die ontstaan is tussen de 6^eeeuw voor Chr. en de eerste eeuw na Chr. Er is ruim 40.000 m² Shida Qalaqi te bezichtigen. Ongeveer de helft van wat het ooit geweest moet zijn.

En de naam begint ook met recht met UP, want het is een flinke klim en klauter klus om daar te komen. Heel af en toe stat er een hekje of is er bij de te steile stukken iets van een trap geplaatst, maar het overgrote klim je zo over de kale rotsen. Maar die klim is echt meer dan de moeite waard!!!

Ik wil eigenlijk niet meer naar beneden. Aan de ene kant omdat het hier boven zo geweldig is en aan de andere kant omdat de tocht naar beneden mij toch enige angstinboezemt. Niet alleen trekt dezwaartekracht vrij hard aan mij, maar ik ben ook redelijk onhandig aangelegd en laat dat nou op dit moment even niet zo handig zijn... Maar de zon brandt als een gek en ik verkleur in razend tempo, dus ik zal er toch aan moeten gaan beginnen.

Heel wat zweet druppels later ben ik dan toch beneden. Gewoon braaf met beide voetjes aan de grond,zonderal te raretaferelen. Op naar de taxi en weer terug naar Gori. Mooi even de tijd om bij te komen vanalle indrukken tijdens de reis.

Ilja staat inderdaad nog netjes te wachten en na een snelle sanitaire stop stappen we weer in. Bij het bordje van Artemi Sioni stopt hij op nieuw en lijkt hij aan te geven dat het toch echt de moeite waard is. Hij wil er heen rijden zonder dat ik er extra voor hoef te betalen (toch niet voldoende afgedongen...).

Ik denk dat het bijna een half uur rijden was. Echt wat meer de bergen door, nog iets ruigerterrein. Langs vele wijngarden en oude vervallen huisjes. Ineens stopt hij en wijst hij naar een prachtig gebouw hoogboven op een berg. Iets in mij denkt, oh oh toch niet weer zo’n klauter tocht? Maar het blijkt alleen een stop zodat ik een mooie foto kan maken. Daarna rijden we langs het Artemi klooster, ook erg mooi, om vervolgens bij een schitterende oude kerk te stoppen. Het staat helemaal in de steigers, van binnen en van buiten. Maar vooral aan de binnenkant zitten waanzinnigmooie“fresco’s”, weeteven niet hoe ik ze anders moet noemen en staat een oud vrouwtje hoog op de steiger de werken te restaureren. We branden wat kaarsjes en maken ons weer op voor de weg terug. Ik ben blij dat Ilja me hier toch min of meer mee naar toe heeft gesleept.

Even genieten nog van de route terug naar Gori. Snel nog even langs het Kasteel van Gori. Onder het mom van nu we er toch zijn, maar het haalt het echt niet bij Uplistsikhe.

Weer op zoek naar een busje terug naar Tbilisi. Op naar het hotel om even bij te komen van deze mooie dag. Vanavond lekker makkelijk een hapje doen in het hotel en toch een beetje op tijd naar bed. Vandaag was iets intensiever dan gepland, maar had het voor geen goud willen missen.

Vanaf morgen ben ik een paar dagen met de gids op pad richting het noorden tot aan vlak bij de Russische grens. We komen net niet in zuid-Ossetië, maar vond het wel zo veilig om dat stuk met een gids te toen. Iemand die de taal spreekt. Vorige week nog hebben de Russen hier wat grenspaaltjes verspijkerd, dus een beetje voorzichtigheid kan geen kwaad.

Ik kan met mijn ipad niet op de blog en een laptop mee op hike lijkt me ook weer wat overdreven, dus ik meld me vrijdag of zaterdag weer. Hangt af van hoe het weer is en de reis verloopt.

Voor straks:welterusten!!